bartL schreef: ↑22 mar 2021 20:14
lopen de weken ook naadloos in elkaar over en wordt ik strontchagerijnig.
Dat.
Ik heb opzich eigenlijk niet zo heel veel te klagen. Ik kan het werk prima thuis doen; ik ben thuis zowel kwa digitaal- als fysiek gereedschap even goed of beter uitgerust dan de baas en het koffieapparaat staat dichterbij. Werk is er zat, meer dan leuk is. Mijn salaris word elke maand braaf overgemaakt en ik hoef volgens mij niet te vrezen dat dat binnenkort niet zo is. Ik heb alleen eerstewereldland-problemen; 'zal ik nou de motorketting met gouden randje kopen of met platina randje?'.
Maar ik begin een grondige bloedhekel te krijgen aan al dat videogedoe wat nog niet 10% zo effectief is als bij elkaar in een kamer zitten. Het getikkerdetik in de diverse communcatiesoftware kost bergen met tijd. Zaken kunnen stevig een wending nemen die me niet zint voordat ik in kan grijpen, want als je rondwandelt zie je het gebeuren, nu zie je niks. En andersom ook; ik ben soms veel te lang aan het klooien met iets dat een collega binnen 50 toetsaanslagen opgelost zou hebben als ik even 'wil je even helpen' vraag. Al die extra energie die het kost knaagt na al die tijd.
Die muur waar ik de hele week van 's ochtends tot 's avonds tegenaan kijk zie ik in het weekend ook, de maandag erop weer, en dat al maanden. Alle dagen lijken op elkaar. En dan nog het thuiszitten met familie. Officieel hebben die kinderen weer school, in de praktijk is het coronauitbraak hier, zieke juf daar, studiedag, bla. Familie is gezellig als je zelf ook vakantie hebt, niet als je concentratie nodig hebt om je werk te doen. Kinderen moeten minimaal elke van 5 minuten minstens 4 minuten praten anders gaan ze dood ofzo, en het rondborstige deel van de bevolking is niet heel veel beter, en ze hebben allemaal een aandachtverslaving. En communiceren moet op hoog volume op de een of andere manier. Een gemeten 95dBA halen we met gemak hier, bij spelletjes of onderlinge strijd nog wel meer ook. Dat gegil en geschreeuw heb ik altijd al een hartgrondige bloedhekel aan gehad, maar normaal kun je nog wel regelmatig met mensen praten die haar op hun gezicht hebben als ze zich niet zouden scheren en is de constante 'jamaar / ik wil / ik moet / ik ga niet' discussie beperkt tot een paar uur per dag. Nu gaat dat de hele dag door. Prepuberen noemen ze dat geloof ik. Zuigt het leven via je teennagels naar buiten als je er te lang continu aan bloot staat. Maargoed, als die apen er niet zouden zijn dan zou ik het ook maar stil en saai vinden; zo af en toe even raggen met die mannen is ook stiekum wel leuk.
Eigenlijk valt het allemaal nog wel mee, zeker in vergelijking met de minder bedeelden. Het voelt dan ook een beetje niet op z'n plek om te mekkeren. Maar toch ben ik voort gewoon moe en futloos, mis ik mijn collega's en de kantoorlol, en doe ik nog maar weinig dingen die niet perse 'moeten'. Dus ja, ook mensen die eigenlijk niks te klagen hebben kunnen het zat zijn.
Tijd voor 15-20 graden en een zonnetje. Dat zal veel mensen toch wel wat helpen.
De belangrijkste wet in de wetenschap: 'hoe minder efficient en hoe meer herrie, hoe leuker het is'